Μικροί Εσπερινοί

ΜΙΚΡΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΖΑΝΝΕΤΑΤΟΣ

Μνήμη

Απόψε θυμήθηκα δυό μάτια,
δυο ουράνια παράξενα σώματα
που γέμιζαν τη νυχτα φώς,
όταν με έρωτα κοιτούσαν
βαθιά μέσα στην ψυχή•
όλα έμοιαζαν τότε
ανώφελα μικρά
και αναρωτιέμαι
ακόμα και τώρα
πώς ολόκληρος κόσμος χώρεσε
μέσα σε εκείνα τα δυό μάτια.

Τιμής ένεκεν

Όλα εκείνα
τα χρόνια που πέρασαν
άφησαν πίσω τους
τιμής ένεκεν
τη μνήμη
άφησαν πίσω τους
όλες εκείνες τις στιγμές
που θύμιζαν κάτι απο ζωή.

Τώρα μεγάλωσα πολύ
για να πω πως ξέχασα.

Τώρα μεγάλωσα πολύ
για να μετρήσω πόσα
ευάλωτα θέλω μου
εκτελέστηκαν ηρωικά
στα σκοπευτήρια του πρέπει.

Τώρα μεγάλωσα πολύ για να ζω
με τη μνήμη στο ίδιο σπίτι.

Χαρταετός

Ένα όνειρο είχα στη ζωή μου
να πετάξω ψηλά•
τόσο ψηλά
που να μη με φτάνει
της πραγματικότητας ο ορίζοντας.

Καλοκαιρινός περίπατος

Όπου υπάρχεις εσύ
εκεί αρχίζει η θάλασσα,
όπου πατάς
ανοίγει ένας δρόμος
πλατύς να βαδίσω
στα χνάρια σου
με όλο το φως του καλοκαιριού στα μάτια
και τη δροσιά του πρωινού στην όψη.

Μιλάς με το φύσημα του αέρα.
Ο ήχος μπερδεύεται
στις φιλοσοφίες των δέντρων,
ακούγεται κάτι σαν προσευχή
ανάμεσα στα κύματα,
είναι τα λόγια που έρχονται
το ένα μετά από το άλλο
σιγανά και ταπεινά
στην καυτή άμμο
να βρουν παρηγοριά.

Όπου υπάρχεις εσύ
εκεί αρχίζει η θάλασσα,
όπου υπάρχεις εσύ
γεννιέται ο κόσμος
όπου αγγίξει το βλέμμα σου
γεννιέται ο έρωτας.

Λίγη ζωή ακόμη

Σάββατο των Ψυχών
Παράκληση προς το άγνωστο
Μνημόνευση ονομάτων
ημέρα αφιερωμένη
σε ψυχές που κάποτε
δέχτηκαν σώμα
Βαφτίστηκαν σ’ όνομα
σμίλεψαν μορφή
αρχή και τέλος
στον κόσμο τούτο.

Τώρα
κεράκια αναμμένα.
Προσευχές αναμνήσεις σκόρπιες
υπέρ αναπαύσεως
των ψυχών και των σωμάτων
υπέρ αναπαύσεως
των κεκοιμημένων δούλων
Δούλοι θαρρώ και εμείς
ευλαβικά ζητάμε
να μεταλάβουμε
ελάχιστη ελπίδα
για έναν κόσμο
πέρα απο μας.

Χιόνι

Τρέμει η κρύα γη.
Νεκρά στους κλώνους τα πουλιά.
Κάτω απο το χιόνι ανθίζει
ο λυγμός των λουλουδιών.
Kάτω απο τον ουρανό ακούγεται
ο ήχος μιας κρυστάλλινης ζωής που ραγίζει.
Έξω πέφτει παγωνιά
φιλντισένιο το χιόνι στέκεται
στην άκρη της στέγης μας
στον φοβισμένο κήπο μας
στης αυλής μας τις κρυφές γωνιές.
Έξω πέφτουν όνειρα.
Έλα είναι ζεστά εδώ.

Μικρές Αγγελίες

Πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας
πλήρως εξοπλισμένες
με το εφήμερο
και ανακαινισμένες
με εικόνες,λόγια και στιγμές,
οι Ευτυχισμένες Μέρες.

Τι να τις κάνει η πραγματικότητα
πληγώνεται κάθε φορά
που βάζει το κλειδί
στην πόρτα της μνήμης.
Πονά,κάθε φορά που αντικρίζει
ερημωμένα τα δωμάτια
που κάποτε έσφυζαν ζωή.

Πληροφορίες Εντός.
Τιμή συζητήσιμη.
Αν και παρατηρείται ιδιαίτερα
μεγάλο ενδιαφέρον
απο το γειτονικό διαμέρισμα της μνήμης.

Η Λήθη προσφέρει τα διπλά,
για την απόκτηση τέτοιων ημερών.

Κυριακάτικα φύλλα

Κυριακή σήμερα.
Ξύπνησα νωρίς το πρωί,
άρχισα να διαβάζω
τα Κυριακάτικα φύλλα.
Πρωτοσέλιδα,
τις εσωτερικές ειδήσεις,
τα ένθετα.

Με κεφαλαία σκούρα γράμματα
διαβάζω πως
''βάσει του τελευταίου νομοσχεδίου
διπλασιάστηκε η τιμή των κινητήριων καυσίμων.''

Θεέ μου, ήταν που ήταν ακριβή η αγάπη,
άραγε, τώρα πως θα κινούνται οι άνθρωποι;

Το παραμύθι της νεφέλης

Μια φορά και έναν καιρό
είδα πολλά παράξενα σύννεφα
να περνούν έξω από το παράθυρό μου
φέρνοντας μαζί τους
πότε βροχή και πότε καταιγίδα.
Κάποτε είδα
ένα μικρό συννεφάκι
μια τρομαγμένη νεφέλη,
που ταξίδευε
από τη μια ζωή στην άλλη
δίχως προορισμό.
Στάθηκε λίγο στο τζάμι
κοιτάζοντάς με αμήχανα,
τη στιγμή που ο ωραίος κοιμώμενος κόσμος μας
βυθιζόταν σ’ έναν αιώνιο ύπνο μοναξιάς,
μέσα σε αυτή την κρυστάλλινη ζωή
που ολοένα στενεύει.

Έφτασαν μεσάνυχτα και η νεφέλη
πέταξε ψηλά και σκόρπισε στον άνεμο.
Έφτασαν μεσάνυχτα και εγώ
δεν έμαθα το όνομά της.
Έφτασαν μεσάνυχτα και εγώ
δεν έχω τίποτα δικό της,
πέρα από τη μνήμη αυτή.
Όχι, δεν είναι παραμύθι,
μήτε φαντασίες του νου
είναι η πραγματικότητα
που τρομάζει,
σαν εκείνο το μικρό συννεφάκι,
την τρομαγμένη νεφέλη.
Μα ήρθε πια ο καιρός όπως λεν’ τα παραμύθια
και θα ζήσουν τα όνειρα καλά κι εμείς ποιος ξέρει...

H δύναμη του τέλους

Ο Ήλιος χαμήλωσε το φως
δηλώνοντας την ελάχιστη του υποταγή
στο θέλημα της νύχτας.
Σκοτεινά και αφέγγαρα
βαδίζουμε αργά από την άκρη της γης
στο μονοπάτι που μας οδηγεί
στη ουσία των πραγμάτων.
Εκεί που κάτι τελειώνει,
εκεί κάτι ξεκινά.
Όλα είναι ζωή
και το άχραντό σου φως
και το βαθύ σκοτάδι
και ο θάνατος o αργός
ζωή είναι θαρρώ και αυτός.

Ο Παναγιώτης Τζαννετάτος γεννήθηκε το 1989 στην Κεφαλονιά.
Έχει σπουδάσει Τουριστικές Επιχειρήσεις και Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.Το Δεκέμβριο του 2011 παρουσίασε σε ιδιωτική έκδοση τα πρώτα του ποιήματα με τίτλο "ΠΟΙΗΜΑΤΑ". Άρθρα του καθώς και ποιήματά του φιλοξενούνται σε έντυπες και ηλεκτρονικές εφημερίδες.

Η ποίηση είναι μια δυναμική ζύμωση αισθήσεων και συναισθημάτων που φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις πραγματικές διαστάσεις της ύπαρξής του, είναι το κλειδί που ανοίγει μια εσωτερική πόρτα, ίσα να χωρέσει το χέρι ώστε να ψηλαφίσουμε με μια πιο γεμάτη αφή τα πράγματα. Κι αν δεν είναι κλειδί, είναι ίσως η κλειδαρότρυπα που κρυφοκοιτάμε τον κόσμο απαλλαγμένο απο τα περιττά. Η ποίηση δεν χαρίζεται, ο αναγνώστης πρέπει να ιχνηλατήσει την ουσία του λόγου μέσα απο τις λέξεις που τον καταδιώκουν. Μέσα σε αυτές τις λέξεις βρίσκεται ένας κόσμος που απέχει από τον ρεαλισμό και την καθημερινότητα ωστόσο είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ζωή. Η ποίηση στην πραγματικότητα είναι βαθιά λογική, γιατί ζητάει λίγες στιγμές αθανασία. Γι’ αυτό πολλές φορές ίσως μοιάζει παράλογη. Η ποίηση δεν δίνει απαντήσεις, δημιουργεί ερωτηματικά και προβληματισμούς για μια εσωτερική διεργασία οδηγώντας τον αναγνώστη σε μια πνευματική αναζήτηση.