Διαβάστε το online!
Η 27χρονη ιστορία του Κεφαλονίτικου μπάσκετ 1983-2010

Kαταγραφή της ιστορίας 27 χρόνων μπάσκετ της Κεφαλονιάς

Το Μπάσκετ ξεκίνησε την μακρόχρονη πορεία του στο νησί της Κεφαλονιάς, μέσω αθλητικών σωματείων, το 1983 από ανθρώπους λάτρεις του ερασιτεχνικού αθλητισμού και με ιδιαίτερη ευαισθησία στα νέα παιδιά.

Η παρούσα ιστορική καταγραφή έγινε από τον Α.Σ.Κ., με σκοπό να διδαχθούν οι νεότεροι και να καλλιεργήσουν την αθλητική τους παιδεία.

Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η αγάπη συνιστά κυρίαρχη λειτουργία της βιολογικής, της ψυχικής και της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου. Είναι συγχρόνως και ο τρόπος συγκρότησης της προσωπικής του ύπαρξης και η δύναμη θεμελίωσης της κοινωνικής του ζωής. Στην αυθεντική της βίωση, η αγάπη διαμορφώνει το κοινωνικό και πνευματικό κλίμα, μέσα στο οποίο οι ανθρώπινες σχέσεις αποκτούν γνησιότητα, ποιότητα, σταθερότητα και βάθος. Η αγάπη σφυρηλατεί την κοινωνική συνοχή, ισχυροποιεί τη φιλία, μεταποιεί τον έρωτα σε αδιάλυτο δεσμό, συγκροτεί δια βίου συζυγία, διαμορφώνει το ιδανικό πλαίσιο γέννησης και ανάπτυξης του νέου ανθρώπου, δημιουργεί κοινωνία προσώπων...

Η αρχόντισσα της Μάνης

Η Κατέρω μια όμορφη νεαρή κοπέλα από τη Μάνη, θα δεχτεί το προξενιό του Γκας Πάλλη, ενός πλούσιου Ελληνοαμερικάνου, που θα την γοητεύσει με την κομψότητά του και τον κοσμοπολίτικο αέρα του. Θα τον ακολουθήσει στην Αμερική, όπου την περιμένει μια νέα ζωή, μέσα στην πολυτέλεια. Η Κατέρω γίνεται πια Κάθυ, και από απλή χωριατοπούλα έχει μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη και υπέρκομψη κυρία. Κι ενώ όλα δείχνουν πως ζει την απόλυτη ευτυχία, σύντομα θα ανακαλύψει ότι ο άνδρας της είναι ένας μυστηριώδης άγνωστος... Η ζωή της θα ανατραπεί οδυνηρά, αλλά η Κάθυ, πλασμένη από την ηλιοκαμένη γυμνή πέτρα της πατρίδας της, μαχητική κι αγέρωχη, θα απαρνηθεί τον έρωτα και θα επιβιώσει ακολουθώντας το ένστικτό της. Στο πλευρό του ισχυρότερου άνδρα της μαφίας, δημιουργική όπως είναι, θα φτάσει στον στόχο της: στην κορυφή της Αμερικανικής κοινωνίας. Όχι όμως χωρίς απώλειες, όχι χωρίς δάκρυα, όχι χωρίς θυσίες... Ένα μυθιστόρημα για την μαχητικότητα και την ψυχική δύναμη μιας γυναίκας που έχασε τα πάντα, εκτός από την πίστη στον εαυτό της. Την πίστη που στέφει τον νικητή!

Η γυναίκα της Ζάκυθος

Ποια είναι λοιπόν η γυναίκα της Ζάκυθος η οποία έχει προκαλέσει τόσο αντιφατικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους ερμηνευτικές προσεγγίσεις; Η μεθοδικά σχεδιασμένη αινιγματικότητά της ενισχύεται οπωσδήποτε από την αοριστία της ονομασίας της που ενέχει και μια χροιά υπόρρητα απαξιωτική. Κύριο ρόλο στο έμμονα πρωτοποριακό αυτό κείμενο διαδραματίζει ο ίδιος ο ποιητής παίρνοντας το διαφανές προσωπείο του "Ιερομόναχου Διονύσιου" ή του "Ιερομόναχου Σολωμού Κερκυραίου". Ο Ιερομόναχος είναι ο αψευδής όσο και έντεχνα "αμήχανος" μάρτυρας συμβάντων τρομερών· η μαρτυρία του ωστόσο ισοδυναμεί υπόγεια με μια καταγγελία που καλούμαστε ν' αποκρυπτογραφήσουμε. Στόχος της καταγγελίας είναι η εφιαλτική Γυναίκα της Ζάκυθος η οποία, στην ουσία, αντιπαρατίθεται στο ίδιο το αίτημα για δικαιοσύνη. Η αντιπαράθεση αυτή προβάλλεται μέσα από την απροκάλυπτη αντίθεσή της προς την επανάσταση του '21 - αντίθεση που εξαγγέλλει από την αρχή ο Ιερομόναχος χαρακτηρίζοντάς την "έχθρισσα θανάσιμη του έθνους". Στο β΄ στάδιο επεξεργασίας του κειμένου κυρίαρχος είναι ο ρόλος του Διαβόλου, ο οποίος, έχοντας κάνει το γύρο του κόσμου, βρίσκει στη "Γυναίκα" τη διαβολική ψυχή κατ' εξοχήν - "l'anima per eccellenza". Και οι δύο χαρακτηρισμοί, με το μέγεθος και την οξύτητά τους, αιφνιδιάζουν. Μέσα από την οπτική αυτή η συγγραφέας υποστηρίζει ότι η "Γυναίκα της Ζάκυθος" δεν μπορεί παρά να είναι μια πολιτική αλληγορία και επιχειρεί να ιχνηλατήσει την "ταυτότητά" της μέσα από τις ενδείξεις που παρέχει το κείμενο, μέσα από τις σχέσεις του με την ελληνική ιστορική πραγματικότητα αλλά και τις αναζητήσεις του ευρωπαϊκού κινήματος του ρομαντισμού και παράλληλα μέσα από παραθέματα και αποσπάσματα στοχασμών του Σολωμού γύρω από τις επιδιώξεις της Ποιητικής του. Ένα από τα κλειδιά του έργου είναι η υπέρογκη οργή που το διατρέχει προσδίδοντάς του μια διαχρονική αμεσότητα.

Η δόξα της σιωπής

Τα έργα της Διονυσίας Ξανθάκη είναι έργα αληθινής και μαρτυρικής χριστιανικής αγάπης. Η αξία τους μεγιστοποιείται, διότι η πρωταγωνίστρια τους τα έταξε και τα αφιέρωσε στον Θεό, ως αντίδωρο ευγνωμοσύνης. Τα επισφράγισε και τα καθαγίασε με την αδιάκοπη προσωπική δοκιμασία και με την  υπέρβαση του πόνου και της ασθένειας.

Καταθέτω αυτό το λιτό χρονικό για να καλύψω μέρος από τα οφειλόμενα τροφεία ευγνωμοσύνης προς την πολυφίλητη Διονυσία, η οποία κράτησε πάντα δίπλα μου τη θέση της πνευματικής οδηγού, της μάνας, της αδελφής, της φίλης, της διευθύντριας και  υπήρξε για μένα πρότυπο.

Είθε, όσοι θα τιμήσουν αυτό το βιβλίο με την ανάγνωση των σελίδων του και μάλιστα οι εκπαιδευτικοί, να θεωρήσουν τη Διονυσία Ξανθάκη ως σημείο αναφοράς για να ζυγίσουν και να αξιολογήσουν εαυτούς και τα έργα τους και να δοξάσουν μαζί μου την ισόβια σιωπή της, την σιωπή των παιδιών που δίδαξε και αναγέννησε και πρωτίστως τον Θεό, στον οποίο εκείνη ένταξε και αφιέρωσε τον εαυτό της και τον πολύμοχθο βίο της. 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΕΚΦΡΑΖΟΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΞΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 19ο ΚΑΙ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

Τα πρώτα γνωστά σε μας παξινά ποιήματα γράφτηκαν το 1815 από ντόπιους προς τιμήν του άγγλου διοικητή των Παξών.
Χρονικά ακολουθεί ο Χαράλαμπος Μουρίκης, φημισμένος για τα πατριωτικά του ποιήματα. Ο Ηλίας Ζενεμπίσης. Μορφωμένος και γλωσσομαθής. Πολλά ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στα ελληνικά και μεταφράστηκαν στα πορτογαλικά. Ο Θεόδωρος Βελιανίτης. Σπούδασε ρωσική λογοτεχνία. Δημοσιογράφος, πολιτικός και λογοτέχνης. Ανταποκριτής ρωσικών εφημερίδων. Δημοσιεύματά του υπάρχουν στα αγγλικά και γαλλικά. Ο Χαράλαμπος Μητσιάλης. Δημοσιογράφος στη Βοστώνη στην Αμερική (1910-1920). Επιστρέφοντας στους Παξούς έγινε εκδότης τοπικής εφημερίδας, όπου δημοσίευσε ποιήματά του. Ο Θεόδωρος Μακρής. Ιστορικής ερευνητής και ποιητής. Άλλοι παξινοί ποιητές: Μιχαήλ Μητσιάλης, Γεώργιος Νάνες, Άννα Αρώνη, Ηρακλής Μπογδάνος, Ευθύμιος Απέργης, Νίκος Μπόικος και εν ζωή Μαρία Γραμματικού, Σπύρος Δόικας και Σπύρος Κατσίμης. 

Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΟΘΩΝΟΣ Α. ΣΤΑΘΑΤΟΥ (100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ)

Τέλη Αυγούστου του 1907. Στο μικρό λιμάνι της Σερίφου ένα δεκαεξάχρονο παλικάρι, ο Περικλής Πελοποννήσιος, αποχαιρετά τους δικούς του. Φεύγει για την Ιθάκη, πάει να σπουδάσει για να γίνει καπετάνιος. Είναι καλός στο σχολείο, αγαπάει τα γράμματα και οι καλοί βαθμοί που πήρε ίσως να του ανοίξουν τις πόρτες της νέας σχολής ναυτικών σπουδών που έμαθε πως άνοιξε φέτος στο νησί του Οδυσσέα. Με το μπαουλάκι του λοιπόν γεμάτο αλλαξιές και όνειρα φεύγει για την άγνωστη ακόμα σ' αυτόν θάλασσα του Ιονίου.

Το καΐκι που τον φέρνει στην Ιθάκη πλησιάζει τις ακτές του νησιού· μπροστά του φαίνεται κιόλας ένας κόλπος. Όμως το καΐκι παραπλέει και συνεχίζει· κι άλλος κόλπος ανοίγεται μπροστά του, κι άλλος, όμως τα σπίτια του λιμανιού δεν φαίνονται ακόμα. Απρόσμενα ένα βαθύ λιμάνι ανοίγεται σαν πέταλο και στο μυχό του άσπρα σπίτια με κόκκινες σκεπές. Καθώς το καΐκι πλέει πια προς το βάθος του λιμανιού, ο Περικλής διακρίνει δεξιά στην παραλία, μέσα σε έναν ωραίο περίβολο, ένα ολοκαίνουριο μεγαλόπρεπο διώροφο κτίριο. Στη φρεσκογραμμένη επιγραφή διακρίνει από μακριά: "Εμπορική και Ναυτική Σχολή Όθωνος Α. Σταθάτου".

(Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Διαβάστε το online!
Η εποχή των ανθρώπων

Έτρεξα προς το μέρος της Εδέμ. Εκεί ανάμεσα στις φυλλωσιές, μέσα στο προπατορικό αμάρτημα, απόλαυσα την αμαρτία.

Από τότε έγινα δέντρο, για να χαράζει πάνω μου τα αρχικά του ο έρωτας.