(Απόσπασμα από άρθρο του Λάζαρου Συνέσιου στην εφημερίδα "Πρεβεζιάνικοι Αντίλαλοι")

Ο Βιργίλιος διάσημος Λατίνος ποιητής (70π.χ-21π.χ) συνέθεσε το επικό ποίημα «Αινείας» επιδιώκοντας να δοξολογήσει τον Αύγουστο, να υμνήσει την κοσμοκράτειρα Ρώμη, να κωδικοποιήσει τις αυστηρώς Ρωμαϊκές πίστεις και δοξασίες και να δώσει στους Ρωμαίους το έπος της φυλής τους.

Κύριο πρόσωπο του έπους είναι ο Αινείας που ,όπως λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, ήταν γιός της θεάς Αφροδίτης και του νεαρού βοσκού Αγχίση. Ο φτεροπόδαρος, ανδρείος, ρωμαλέος και ακούραστος στη μάχη Αινείας αναδείχθηκε ένας από τους επιφανέστερους αρχηγούς των Τρώων.

Ο μύθος λέει πως ο Αινείας, απελπισμένος από την άλωση της Τροίας και πεπεισμένος για την ολοκληρωτική καταστροφή, έφυγε τελευταίος από την πόλη παίρνοντας στους ώμους του τον πατέρα του και τα αγάλματα των εφεστίων θεών , κρατώντας τον γιό του Ασκάνιο από το χέρι.

Αρχίζει η μεγάλη περιπλάνηση που θα καταλήξει στο Λάτιο, στις όχθες του Τίβερη ποταμού. Με ένα μικρό στόλο από είκοσι πλοία, στον οποίο έχουν επιβιβασθεί αρκετοί συντοπίτες του Τρώες με τις γυναίκες τους, φεύγοντας από την κατακτημένη Τροία, ο Αινείας αναζητεί νέα πατρίδα. Μέσω του Ελλησπόντου πηγαίνει στην Παλλήνη (τη χερσόνησο Κασσάνδρα της Χαλκιδικής) και στη συνέχεια στη Σαμοθράκη και από εκεί στη Δήλο, όπου ο χρησμός του Απόλλωνα τους συμβουλεύει να ζητήσουν την αρχαία τους μάνα,-τη Κρήτη- σύμφωνα με την Ερμηνεία που δίνει ο Αγχίσης.

Μα κι εκεί δεν στεριώνουν καθώς φοβερός λοιμός που αφανίζει το νησί, τους υποχρεώνει να το εγκαταλείψουν και να πορευθούν στα νησιά Στροφάδες ( δύο μικρά νησάκια κοντά στη Ζάκυνθο) όπου κατοικούσαν οι Άρπυιες (μυθολογικά τέρατα φτερωτές και ωραίες που άρπαζαν τους ναυτικούς-προσωποποίηση των αγρίων θαλασσίων ανέμων-). Οι Τρώες τις τοξεύουν χωρίς επιτυχία, αλλά η Άρπυια Κελαινώ προφητεύει πως τελικώς θα φθάσουν στην Ιταλία.

Από τις Στροφάδες ανοίγουν πανιά και πηγαίνουν στη Ζάκυνθο και στην Ιθάκη. «Ήδη φαίνεται εις το μέσον των κυμάτων η δασώδης Ζάκυνθος και η Σάμη και το απόκρημνον εκ των βράχων Νήριτον.», γράφει ο Βιργίλιος.

Από την Ιθάκη οι Τρώες κατευθύνονται προς τη Λευκάδα, όπου πλησιάζοντας αντικρίζουν το Όρος Λευκάτα επί του οποίου υψώνεται μεγαλοπρεπές ιερό του Απόλλωνος, Φθάνουν στο μικρό λιμάνι και πρυμνιοδετούν. Αν και πολύ κουρασμένοι νιώθουν χαρά και ικανοποίηση που πάτησαν πια σε μη εχθρικό έδαφος, όπου κάνουν θυσίες στους βωμούς "εξαγνιζόμενοι εις τιμήν του Διός".
Στο γειτονικό Άκτιο τελούν προς τιμήν του Απόλλωνος με μεγαλοπρέπεια αθλητικούς αγώνες (Ιλιακούς αγώνες). Αφού τέλεσαν τις θυσίες κι έκαμαν τους αγώνες όπως συνήθιζαν στην Τροία προς τιμήν των θεών, με προτροπή του αρχηγού τους Αινεία απλώθηκαν στη γύρω περιοχή και έφθασαν στην Αμβρακία όπου τους υποδέχθηκε ο βασιλιάς Αμβραξ.

Από όπου περνούσαν οι Τρώες ίδρυαν πόλεις και ναούς, αφιερωμένους στη θεά Αφροδίτη μητέρα του Αινεία.

Όμως οι μέρες περνούν, το καλοκαίρι τελειώνει και πλησιάζει ο χειμώνας, άγριος και επικίνδυνος. Ο Αινείας αφιερώνει στους θεούς μια μεγάλη χάλκινη ασπίδα με την επιγραφή AENEAS HAEC DE DANAIS VICTORIBUS ARMA (Ο Αινείας από τους Δαναούς τους νικητές αφιερώνει αυτά τα όπλα). Κατόπιν έβαλε πλώρη για Βορειότερα. Οι ερέτες (κωπηλάτες) έπιασαν τα κουπιά, τα πανιά ανοίχθηκαν στον ούριο άνεμο και τα πλοία παραπλέοντας τα ηπειρωτικά παράλια άφησαν πίσω το νησί των Φαιάκων κι έφθασαν στο Βουθρωτό, παραλιακή πόλη απέναντι από το ΒΑ άκρο της Κέρκυρας.

Εκεί τους περιμένει μια μεγάλη έκπληξη. Μαθαίνουν πως στην περιοχή βασιλεύει ο γιός του Πριάμου και της Εκάβης ο Έλενος. Εκεί στο Βουθρωτό, ο Αινείας συναντάται και με τον Έλενο και με την Ανδρομάχη, φιλοξενείται από αυτούς και όπως ήταν φυσικό αναπολούν με ιδιαίτερη συγκίνηση τα της Τροίας. Όμως ο στόχος του Αινεία είναι να φτάσει σε μια νέα πατρίδα..Ο Έλενος βασιλιάς και μάντις μαζί χρησμοδοτεί και τον καθοδηγεί στο πως θα φθάσει με ασφάλεια στην Ιταλία, εκεί που είναι ο τελικός προορισμός.

Μετά από πολλές περιπέτειες αφού πέρασαν το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης, το νησί των Κυκλώπων, την Οτρυγία, τη Καρχηδόνα ( εκεί ο Αινείας ζει ένα παράφορο έρωτα με τη βασίλισσα Διδώ ) φθάνουν στην Σικελία. Από εκεί φθάνει στο Λάτιο. Ο Αινείας έστειλε πρέσβεις και δώρα στον Λατίνο βασιλιά του τόπου και ζήτησε την άδεια να ιδρύσει εκεί μια πόλη. Ο βασιλιάς του έδωσε την άδεια και την κόρη του Λαβίνια για σύζυγο. Μετά το θάνατο του Λατίνου ο Αινείας έγινε βασιλιάς του Λατίου.

Όσο αφορά την ίδρυση της Ρώμης από τον Αινεία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Αλλού αναφέρεται ότι η πόλη πήρε το όνομά της από τη Ρώμη σύζυγο του Αινεία. Άλλες πηγές αναφέρουν ως ιδρυτή το Ρώμο ένα από τα τέσσερα παιδιά του Αινεία κ.λ.π. Εν πάσει περιπτώσει, ο Βιργίλιος με την Αινειάδα ενίσχυσε το Εθνικό φρόνημα των Ρωμαίων, αφού η Ρώμη «έλκουσα την καταγωγήν της από του ηρωικού Λατίου απέκτα αναμφισβήτητους τίτλους ευγενείας…... Ο Αινείας ήτο θεϊκής καταγωγής, ευγενής, ήρωας, ανδρείος, θεοσεβής.»

Σ χ ό λ ι α

ΤΑ ΕΠΗ
Οι λαοί δημιούργησαν τα έπη, γιατί αυτοί από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, διατήρησαν με τους «ραψωδούς», τους πλανώδιους διασκεδαστές, τους μύθους και τις παραδόσεις, με αποτέλεσμα να καταγραφεί από μεν τον Όμηρο το έπος «Οδύσσεια», από δε το Βιργίλιο το έπος «Αινειάς».

Όμως και πέρα από τη Μεσόγειο θάλασσα άλλοι λαοί με τον ίδιο τρόπο δημιούργησαν τα δικά τους έπη, όπως π.χ. στη Φινλανδία έχει καταγραφεί το έπος «Καλεβάλα» γιατί πάντα ,έχουμε ανάγκη να μαθαίνουμε τις περιπέτειες και τα κατορθώματα των ηρώων.

Σας παραθέτω αντιπροσωπευτικούς στοίχους από τα τρία έπη, που ,έχουν παρόμοια εισαγωγή.

Οδύσσεια
Τον άνδρα τον πολύπραγο τραγούδησέ μου,ω Μούσα, που περισσά πλανήθηκε, αν κούρσεψε της Τροίας το ιερό κάστρο, και πολλών ανθρώπων είδε χώρες, και πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια, για μια ζωή παλεύοντας για γυρισμό …………...........................................

Αινειάς
Ψάλλω τις μάχες και τον ήρωα, ο οποίος διωγμένος από τη μοίρα, ήρθε πρώτος από τις όχθες της Τροίας στην Ιταλία και στα παράλια του Λαβινίου, αφού για πολύ χρόνο
Πάλεψε στη ξηρά και στη θάλασσα, από την οργή της σκληρής Ήρας ..........................................

Καλεβάλα
Απόψε επιθύμησα, σκέφτηκε το μυαλό μου, να ξεκινήσω να σας πω και να σας τραγουδήσω, να λύσω την παράδοση, του γένους τα τραγούδια. Λέξεις λιώνουν στο στόμα μου και πέφτουνε τα λόγια τη γλώσσα να προφτάσουνε, να φύγουν απ' τα δόντια……………………… να μάθουνε τους μύθους μας, τα μαγικά τα ξόρκια, για τον Βάιναμόινεν και για τον Ίλμαρίνεν, της Κάλεβα τα δάση.................................................

Πέρσα Γιαννουλάτου